اگر انسان‌ها در فضا به دنیا می‌آمدند چه شکلی می‌شدند؟ | زایمان در فضا چه تفاوتی با زایمان در زمین دارد؟

راز بقا: دانشمندان حیوانات باردار زیادی را در فضا مورد بررسی قرار داده اند، از جمله سمندرها، ماهی‌ها و موش ها. اما هرگز چنین تحقیقاتی در مورد انسان‌ها صورت نگرفته. تا به امروز بیشتر از ۶۰ زن به فضا سفر کرده اند، اما هیچ کدام آن‌ها در زمان سفر فضایی شان باردار نبودند، چه برسد به آنکه در جاذبه‌ی صفر و در حالی که در هوا معلق هستند زایمان کرده باشند.

اما حالا که بحث ایجاد کلونی‌ها و شهر‌های فضایی بر روی کره‌ی مریخ در آینده داغ شده، به احتمال زیاد انسان‌ها یک روز جایی دور از کره زمین صاحب فرزند می‌شوند، مسأله‌ای که سؤال‌های زیادی را برای ما مطرح می‌کند: این اتفاق چگونه رخ خواهد داد؟ نوزادان فضایی چه شکل و شمایلی خواهند داشت؟ و بالاخره آنکه، زایمان در فضا چه تفاوتی با زایمان در زمین خواهد داشت؟

بدیهی‌ترین تفاوت، جاذبه‌ی نزدیک به صفر محیط است. بدون کمک نیروی گرانش زمین، بیرون آوردن بچه برای مادر‌ها کار سخت تری خواهد بود. به علاوه، اگر یک روز زنان به طور دائم در فضا زندگی کنند، بعضی خطرات معمول دوران بارداری از آنچه در زمین وجود دارد هم بزرگ‌تر خواهد بود.

بدون وجود نیروی گرانش، زن‌ها تراکم استخوانی خود را از دست خواهند داد. تحقیقات نشان می‌دهد فضانوردان به ازای هر یک ماهی که در فضا سپری می‌کنند، یک تا دو درصد از تراکم استخوانی خود را از دست می‌دهند. این مسأله به ویژه اهمیت زیادی در خصوص مقوله‌ی زایمان دارد، چون استخوان لگن در فرآیند زایمان می‌تواند دچار شکستگی شود. در واقع، پزشکان به زنانی که استخوان‌های شکننده‌ای دارند توصیه می‌کنند از زایمان طبیعی به کلی خودداری کنند، که بدان معنی است که در فضا زایمان باید به روش‌های دیگری انجام شود.

این مسأله می‌تواند کار زایمان را برای انسان‌هایی که در فضا زندگی می‌کنند به روش سزارین وابسته کند.

اسکات سالمون، زیست شناس فرگشتی و استاد دانشگاه رایس ِ آمریکا، درباره‌ی آنچه جاذبه‌ی نزدیک به صفر احتمالاً بر سر انسان‌های متولد شده در فضا خواهد آورد تحقیق کرده. ما حالا می‌دانیم که نحوه‌ی به دنیا آمدن ما روی آناتومی ما تأثیر می‌گذارد. برای مثال، اندازه‌ی سر ما را اندازه‌ی مجرای زایمان مادران مان تعیین می‌کند. اما به گفته‌ی سالمون، افزایش سزارین‌ها در فضا می‌تواند منجر به بزرگ‌تر شدن سر‌های نسل‌های بعدی ما شود، چون اندازه‌ی سر‌های آن‌ها دیگر محدود به اندازه‌ی مجرای زایمان زنان نخواهد بود.

اما بزرگ‌تر شدن سر تنها تغییر اساسی‌ای نیست که رخ می‌دهد. به گفته‌ی سالمون، رنگ پوست ما هم ممکن است تغییر کند. علت این مسأله آن است که در فضا ما از اشعه‌های مضر فضایی مثل پرتو‌های کیهانی کمتر در امان خواهیم بود، بنابراین برای آنکه بتوانیم با این مسأله مقابله کنیم، ممکن است تکامل پیدا کنیم و از انواع جدیدی از رنگدانه‌های پوستی برخوردار شویم، مثل ملانین که حالا بر روی زمین از پوست ما در برابر پرتو‌های فرابنفش خورشید محافظت می‌کند. این بدان معنی است که نسل‌های آینده که جایی دور از زمین زندگی خواهند کرد، پوستی به رنگی دیگر خواهند داشت.

هر چه ملانین بیشتری داشته باشید، پوست تان تیره‌تر می‌شود. به همین دلیل طبق پیش بینی‌های سالمون، انسان‌های ساکن فضا ممکن است به مرور زمان از پوست تیره تری برخوردار شوند. با این حال، به گفته‌ی سالمون، ممکن است قرن‌ها یا هزاران سال طول بکشد که این تغییرات در نسل‌های بعدی به وجود آید.

در نهایت، انسان‌های ساکن فضا می‌توانند آنقدر دگرگون و متفاوت از انسان‌های ساکن زمین شوند که دیگر گونه‌ی دیگری از انسان محسوب شوند.

منبع: روزیاتو